Alles voor de goede lieve vrede... Toch?

Er kwam een jonge vrouw bij mij. Haar ogen waren aftastend en ze keek naar mij alsof ze mij wilde pijlen. Kan ik mijn verhaal wel aan jou kwijt? Kan ik je vertrouwen? Tijdens dit eerste gesprek was ze erg gespannen en was het voor mij duidelijk dat de emoties heel hoog zaten. Ik zag letterlijk de tranen al in haar ogen. De jonge vrouw had echt al heel veel meegemaakt en al pratende zag ik haar, voor zover mogelijk, ontspannen.

Ze heeft een vriend, een kind en een huis. Ze hebben samen een goedlopend bedrijf waar ze met veel plezier haar tijd en energie in stopte. Maar de situatie binnen haar familie brak haar op. Toen ik haar vroeg hoe ze haar rol symbolisch zou omschrijven dan was zij De Lijmer. Zij was er verantwoordelijk voor dat alles bij elkaar bleef. Zij moest ervoor zorgen dat iedereen OK bleef met iedereen, maar ging daar zelf helemaal aan kapot… Want eigenlijk was ze er zelf helemaal niet OK mee. Ze kon het niet verkroppen wat haar familielid een ander dierbaar familielid had aangedaan. Hoe kun je dan je zelf-toebedeelde rol nog vervullen? Niet dus.

Ze had de overtuiging dat zij als soort bliksemafleider altijd de situatie moest sussen. Zij voelde zich verantwoordelijk voor het bewaren van de goede lieve vrede. De overtuiging waar ze van jongs af aan, aan heeft vastgehouden, werd nu een belemmering. Het maakte dat ze keuzes ging maken waar ze niet achter stond. Het maakte dat ze over haar eigen grenzen heen ging. En het maakte dat ze zich continu moe, verdrietig en boos voelde omdat ze het hoe dan ook nooit goed genoeg kon doen.

Je kunt als buitenstaander misschien vinden dat ze gewoon had moeten breken met haar familie, voor zichzelf had moeten kiezen. Dat ze duidelijk moest zijn naar haar familielid, knopen moest doorhakken. Je zou haar misschien het advies geven om het maar te laten. Allemaal goed bedoeld advies, maar het helpt niet...

Als je iemand wilt helpen, luister dan gewoon naar wat iemand wil vertellen en vraag wat diegene nodig heeft. Zeg dingen als “Wat ontzettend vervelend, ik voel met je mee, wat kan ik voor je doen? Wat heb je nodig? Geef geen ongevraagd advies, dat kan de persoon weer het gevoel geven het niet goed te doen.

We zijn begonnen met het vergroten van de Ik-sterkte en haar eigen energieniveau weer omhoog te brengen zodat ze weer wat sterker in haar schoenen kwam te staan. Je kunt niet een veranderingsproces in gaan als je geen fut hebt, lamgeslagen bent en niet overtuigd bent van je eigen kunnen. Want pas als je in je kracht staat, kun je dingen veranderen.

Daarna hebben we systemisch werk gedaan, ze heeft een opstelling gemaakt van haar naaste familie die uiteindelijk is geworden zoals zij dat als prettig en in balans heeft ervaart. Er heeft een karmische uitwisseling plaatsgevonden waarbij datgene wat bij een ander hoorde weer terug is gegeven en datgene wat zij was kwijtgeraakt heeft ze weer terugontvangen. Van daaruit ging het eigenlijk steeds beter. Ze kon afstand nemen en kiezen voor haarzelf en haar gezin, zonder het gevoel te hebben dat ze andere familieleden te kort deed. Ze kon steeds meer zijn wie ze eigenlijk was, zichzelf...

Tot slot de cliënt aan het woord:

"Het is mooi om te voelen hoe het nu is, en dat er veel veranderd is. Wat vooral heel belangrijk is geweest, is het bewust worden van de ik-sterkte. Ik kan dingen afketsen die niet bij mijn energie passen, en mezelf beschermen, zonder dat ik daarbij kwets of mezelf in vervelende situaties werk. (dat denk ik tenminste :-) Dat is echt het grootste wat ik mee heb genomen uit mijn tijd met jou. Dank je wel!"

#zelfvertrouwen #therapie