Een hedendaags sprookje...

Toen mijn client mij dit aan mij voorlas, was ik heel erg onder de indruk. Van de symboliek, van de eenvoud en van de kracht van metaforen. Soms geef ik cliënten een schrijfopdracht. Afhankelijk van de hulpvraag en of het iets is wat bij de persoon past kan die schrijfopdracht verschillen. De opdracht voor haar was; schrijf je probleem en de oplossing in sprookjes-vorm. Je bent zelf de held in het verhaal. Wat is de tegenslag en wat hielp je naar een oplossing? Ook heeft het verhaal een moraal. Wat wil je anderen leren? Met toestemming van mijn cliënte mag ik haar verhaal met jullie delen...

Er was eens een meisje die op een dag groen werd. Het was midden in de donkere nacht. Haar ouders waren niet thuis. Ze was bang, voelde zich alleen en verlangde naar haar ouders. Ze verlangde vooral naar haar moeder, die haar altijd veilig liet voelen. Ze was zo geschrokken van het groen worden, dat ze er over na bleef denken. “Wat als ik weer groen word? Ik voel me zo naar als ik groen ben. Ik vind het eng en ik kan mezelf niet aankijken." "Weet je wat, ik zal mezelf bedekken met kleding! Dan zal ik er nooit groen uitzien."

Dus bedekte ze zichzelf. Op een dag, in de nacht, werd haar broer ook groen. Hij was ook angstig, en helemaal in de stress. Hij wist niet wat hij moest doen. Hierdoor werd het meisje nog banger om groen te worden. Ze werd weer herinnerd aan hoe eng het was toen zij groen werd, en bedekte zichzelf nog meer. Het gebeurde wel vaker dat haar broer groen werd, of een ander familielid, en iedere keer werd het meisje er banger door en bedekte zichzelf meer.

Tijd ging voorbij en ze werd ouder en wijzer. Ze realiseerde zich hoe vervelend het was om in angst te leven. Wat nou als ze niet bang was om groen te worden? Dat zou alles oplossen. Dan zou ik mezelf niet meer hoeven te bedekken en meer genieten van het leven. Zonder angst. Ze ging naar een tovenaar toe die haar moed gaf. Moed om van de angst om groen te worden af te komen. Het is oké om soms groen te zijn, ook al is het geen mooie kleur. En ook al voel je je even naar. De tovenaar gaf haar een knuffel en zei, je kan het!

Ze verliet de tovenaar, en ze deed het! Steeds meer kledingstukken liet ze achter zich. Steeds lichter en vrijer met elke stap die ze zet richting haar toekomst. Soms voelt ze de angst weer naar boven komen, dan doet ze haar ogen dicht, voelt de angst en zegt de magische toverspreuk "Ik heb de moed om de angst te voelen voor wat het is en om het onder ogen te komen ik heb de moed om weer door te gaan."